Herdenkingsbijeenkomst de Wending.
Ieder jaar organiseren wij een herdenkingsbijeenkomst voor onze klanten van het jaar daarvoor. Voor ons steeds opnieuw een héél bijzondere, emotionele en waardevolle activiteit van ons bedrijf. Wij organiseren dit voor onze klanten, maar ook voor onszelf.
Het is fijn om alle klanten, waar je een zeer bijzondere week mee hebt opgetrokken, weer te zien en te spreken. Het is goed om een speciaal moment te hebben waarin je stil weer kunt staan bij je eigen ervaringen en emoties rondom de dood van al deze kinderen. De mogelijkheid om je te laten gaan en dit te delen met de ouders waar wij ons zeer betrokken bij voelen. Naast de ouders, broertjes en zusjes te staan, zonder de boel in de gaten te hoeven houden, zoals tijdens de uitvaart wel noodzakelijk is. Tevens voelt het als een soort oogsten van een jaar intensief werken met onze klanten.
De opkomst van ouders, broertjes en zusjes is groot en ook zij ervaren deze bijeenkomst als waardevol. Twee moeders schreven op ons verzoek hun ervaringen op.
Karin: Een uitnodiging voor een herdenkingsbijeenkomst, bijna een jaar na het overlijden van ons zoontje Nando, is zeer wenselijk. Het is heerlijk om weer met hem “bezig” te zijn. En we hadden er gelijk een goed gevoel bij en wisten dat het bijzonder zou worden. En bijzonder werd het.
Cornelieke en Ellen stonden ons al in de opening van de schuur op te wachten. Een mooie omgeving voor een herdenkingsdienst. Met het knapperend vuur van de houtkachel werd het een hele bijzondere middag voor alle familieleden. Met ieder hun eigen verhaal en bijbehorend verdriet. Olga ( moeder van een overleden kindje) heeft de hele middag op een mooie rustige manier aan elkaar gepraat.
Sylvia: Op een zeer regenachtige zaterdagmiddag kwamen we met ouders, broertjes en zusjes van overleden kinderen bij elkaar. Er hingen kartonnen harten met de namen van de overleden kinderen aan de muur. Ik vond het een emotionele confrontatie om daar ook een hart met David’s naam tussen te zien. Natuurlijk weet je dat hij niet meer leeft, maar het is zo pijnlijk hard als je het zwart op wit ziet.
Karin: Wat bij binnenkomst direct opviel was de centrale tafel met daarop voor ieder kind een uit hout gezaagd hartje (gemaakt door Marja Steinmetz), bezaaid met steentjes, afkomstig van een strand in Frankrijk waar Monnet altijd zeer door werd geïnspireerd, met in het midden een kaarsje. Toen alle namen werden opgenoemd kon het kaarsje worden aangestoken en er iets persoonlijks bij worden gezet. Een mooi en emotioneel moment als je dan weer de naam van je zoontje hoort. Maar je bent ook maar wat trots: het is onze bijzondere zoon!
Sylvia: Na een inleiding ging de middag van start met de ‘kaarsjesceremonie’. Iedere ouder mocht een foto of ander aandenken van zijn kind neerzetten en daarbij een kaars ontsteken. Ik vond het hartverscheurend om de hele middag naar die tafel te kijken, met allemaal prachtige kinderen, jong, oud, en allemaal dood!! En daar staat je eigen kind dan tussen. Wat een verdriet. Een verdriet waar je in het dagelijks leven vaak het gevoel van hebt dat je er helemaal alleen in/voor staat. Het bijzondere van deze herdenkingsbijeenkomst was dat iedereen die aanwezig was hetzelfde heeft meegemaakt, en dagelijks worstelt met dezelfde dingen. Alle aanwezige ouders moeten leven met gapende gat, ik had eindelijk eens het gevoel niet de enige te zijn.
Karin: Ons dochtertje en alle andere broertjes en zusjes waren ondertussen al meegenomen door de zeekoningin en gingen met z’n allen een zee maken.
Sylvia: Ik vond het ook heel ‘prettig’ om een middag er alleen maar voor David te zijn, alle tijd te hebben voor hem en voor het verdriet om zijn verlies en alles wat er gebeurd is. En vooral ook om dit samen met Marco (partner) te beleven. In de drukte van het dagelijkse bestaan zijn die momenten er soms (te) weinig
Na afloop van het programma spraken wij ouders van wie het zoontje van David’s leeftijd ook aan een hersenstamtumor is overleden. Ouders met een soortgelijke ervaring, die door precies hetzelfde zijn gegaan, zoveel wederzijdse herkenning van elkaars verhalen en emoties.
Ik vond het een hele bijzondere, indrukwekkende middag. Zoveel verdriet, maar ook zoveel warmte en je begrepen voelen. Met de uitvaart van je kind sluit je niet iets af, maar stap je ongevraagd in een proces dat levenslang is.