Specialist in kinderuitvaarten.
Uitvaartbegeleiding De Wending: ,,Kinderen hebben ons hart’’
Door Marianne van de Polder
Cornelieke Pieters en Ellen Kruijer raakten een jaar of vijftien geleden geïntrigeerd door de dood. ,,De dood trekt’’, zegt Ellen. Cornelieke: ,,Ik ben gefascineerd door het proces van afscheid nemen. Het is interessant om te zien hoe mensen met de dood omgaan.’’ Het neefje van Cornelieke ging dood en de zoon van Ellen werd ernstig ziek. Hierdoor gingen zij zich afvragen: ‘Hoe zouden wij zelf de uitvaart van een kind regelen?’ Ellen: ,,Het leek ons prettig om in dat geval een bedrijf in te schakelen dat alleen met kinderen werkt.’’ Het idee voor het opzetten van een eigen bedrijf gespecialiseerd in uitvaarten van kinderen en jongeren was daarmee geboren.
Lees meerInmiddels bestaat Uitvaartbegeleiding De Wending in Culemborg al weer vijf jaar. Het werkgebied van de uitvaartbegeleiders is Midden-Nederland. Soms gaan de dames alleen op pad, soms samen. Ze vullen elkaar in ieder geval prima aan: Ellen de mondige, en Cornelieke de bedachtzame. Waarom kinderen? ,,Kinderen hebben ons hart’’, zegt Ellen. ,,Een vader en moeder willen het beste voor hun kind. De puurheid die je bij ouders tegenkomt, vind ik mooi om mee te werken. En we wilden vooral werk doen waar we achter staan’’
Wat de ouders willen voor hun kind, staat volkomen centraal. Ook als dat niet erg gebruikelijk is. ,,Als ouder zijnde is het prettig als je merkt dat je zelf aan zet blijft’’, vertelt Ellen. Als ouders weten dat hun kind gaat sterven, is een goede voorbereiding van de uitvaart volgens het tweetal heel belangrijk. ,,Als zij er van tevoren mee bezig zijn, zie je toch dat er meer rust is tijdens de dagen voorafgaande aan de uitvaart.’’, aldus Cornelieke.
Visie
Naast het verzorgen van uitvaarten heeft het tweetal inmiddels een brede, maatschappelijke visie ontwikkeld. De kern van die visie is het doel om de dood meer in het leven te integreren. Ellen: ,,Sterven is een natuurlijk proces. Het is een gegeven. Als je dan kijkt naar hoe wij er als mensen mee omgaan, hoe we gaan mompelen als het over de dood gaat en hoe we die in het mysterieuze trekken, dan is dat eigenlijk best vreemd. We zullen er uiteindelijk toch allemaal mee moeten ‘dealen’. Daarom willen we de dood toegankelijker maken.’’
Eén van de manieren om dat te bereiken, is het bezoeken van scholen die te maken hebben met een sterfgeval. Daar worden gesprekken gevoerd met klasgenootjes en stellen kinderen vragen als ‘hoe diep is een graf?’ en ‘wat gebeurt er nu eigenlijk als je sterft?’ Die vragen gaan Ellen en Cornelieke niet uit de weg, integendeel: zij banen de weg voor een uitgebreid en openhartig gesprek. Cornelieke: ,,Wat we merken is dat volwassenen veel minder open over de dood zijn en soms krampachtig reageren. Kinderen daarentegen doen er heel gewoon over. Daar kunnen we nog wat van leren! Kinderen hebben geen enkele censuur en zijn open en eerlijk. Denken dat het voor het verdriet van kinderen beter is om de kinderen weg te houden van de dood, is een illusie . We kunnen beter leren te accepteren dat die nu eenmaal bestaat. We moeten de kunst van omgaan met verlies beter gaan verstaan.’’